cato

Sinds kort maak ik foto’s van roze dingen. Tot nu toe heb ik al een vergeten po op een parkeerterrein, een keukensponsje naast het bejaardentehuis en een hoopje vuilniszakken op een Brusselse stoep. Zulke mooie of bijzondere foto’s zijn het niet, maar hoe langer ik zoek naar roze objecten, hoe meer ik ze begin te waarderen. Zoveel roze ...

Hij zit in het raamkozijn. Eén been bungelt naar buiten. Grote ogen en die bekende rood met donkerblauwe streepjesbroek. Zevenendertig maar technisch gezien nog steeds student. Hij begroet me en neemt een houterige hijs van zijn sigaret. De beweging ziet er niet zo soepeltjes uit en ik vraag me af hoe laat hij vandaag is opgestaan. Het is inmiddels...

Mijn dertiende verjaardag ging gepaard met veel tranen. Het was mijn eerste 15e april op de middelbare school en alles was anders; minder verjaardagskaarten, felicitaties via Facebook en niet meer met je traktatie de klassen rond. Het is vast omdat ik zo’n goede jeugd heb gehad, want ik vond blijkbaar dat ik het me kon veroorloven om dramatis...

Een meisje met wie ik ooit toneelles had, droeg altijd een notitieboekje en een pen bij zich. “Voor als ik ooit Hans Teeuwen tegenkom”, dan kon ze hem om een handtekening vragen. In de jaren dat ze fan was en dus dat boekje bij zich droeg was ze hem nog nooit tegengekomen, maar toch, je kon niet zeker genoeg zijn. Dit sprak me wel aa...

Sinds kort maak ik foto’s van vergeten dingen. Tot nu toe heb ik al een volle smoothiebeker in een raamkozijn, een roze bh-bandje op de stoep en drie sneetjes brood naast een bejaardentehuis vastgelegd. Zulke mooie of bijzondere foto’s zijn het niet, maar het doet me goed te weten dat deze objecten in ieder geval nog één keertje wat aan...

Ik mis mijn opa. Mijn lieve, breekbare, zoetigheid-verafschuwende grootvader. Op één van zijn laatste verjaardagen gingen we met hem uit eten in een Chinees restaurant in Leeuwarden. Met grote ogen keek hij naar wat mijn broertje en ik allemaal naar binnen konden werken. Wat wij in een uurtje consumeerden was voor hem genoeg voor een week. Hij had ...

Ik kijk omhoog naar het podium. Gekleurde lichten, wilde haren en bewegende ledematen. Ik ken deze jongens niet, maar hun energie is aanstekelijk. “Soms vergeet ik gewoon dat live muziek zo fijn kan zijn, zo intens”, zegt het meisje naast me. Ze heeft gelijk. Waarom ga ik ook alweer nooit naar concerten? Dit is heerlijk. Als ik vroeg...

Op mijn universiteit doen ze aan Probleemgericht Onderwijs. Dit betekent dat de collegebanken twee keer per week verwisseld worden voor kleine discussiegroepen, waar gedurende twee uur het lesmateriaal voor die dag in kringvorm besproken wordt. Het is hier dan ook belangrijk om goed te kunnen praten. Na bijna drie jaar met dit systeem te hebben gew...

Ik loop en hij rent. Voor mijn neus houdt hij stand en zwaait met zijn armen. “Hallo! Mag ik je even stoppen?” Zijn blauwe ogen twinkelen achter zijn brillenglazen. “Ik zag je lopen en ik dacht: wat is dat een prachtig meisje! Mag ik misschien vragen hoe je heet?” Hij steekt zijn hand uit en ik zeg mijn naam, uit een soort a...

Hij begon te vertellen. “Mijn moeder zei altijd: je mag alles worden. Van bouwvakker tot accountant, van zwemleraar tot advocaat, ik vind het allemaal goed. Het enige wat je niet mag worden is homo, want dan kun je mij geen kleinkinderen geven.” Hij glimlachte. “Dus, ik groeide op met maar één angst: erachter komen dat ik homo was...