cato

Soms stel ik me wel eens voor hoe het zou zijn om een dood lichaam te vinden. Niet dat ik dat nou zo graag wil, integendeel zelfs, maar als toekomstig forensisch psycholoog is het natuurlijk wel handig als je een beetje weet hoe je met dat soort dingen om moet gaan. Een lichaam vinden zal namelijk niet hetzelfde zijn als afscheid nemen van een groo...

Op mijn veertiende gaf mijn moeder mij een hartje van steen. In die tijd was ik ontzettend angstig, en het hartje was bedoeld als een soort mascotte: een klein object dat ik in mijn zak kon stoppen en vast kon grijpen als ik even niet meer helder kon nadenken. Mijn grootste angst was de dood. Niet mijn eigen dood, maar die van anderen. Alleen al he...

Lieve Wammes, laatst kruisten onze paden, heel vluchtig, buiten de bekende grenzen van ons emailcontact. Toen ik je groette keek je verward mijn kant op, en ik kreeg een vluchtige ‘hoi’ terug. Prima dacht ik, zo begroeten collega’s elkaar blijkbaar in het dagelijks leven. Echter (“Cato, wil je nooit meer het woord ‘ech...

Toen ik begon te studeren in Maastricht voelde het soms alsof ik nog met één been in Amsterdam stond, en met het andere been voorzichtig de wijde wereld aan het verkennen was. Hier kwam op een gegeven moment verandering in. Langzaam rukte ik me los van mijn geboortestad, mijn afhankelijkheid en mijn eerste vriendje, en sloot me voorzichtig aan bij ...

“Ik weet niet wat ik met je aan moet, Cato, want eigenlijk kan je nog helemaal niks.” Dit zei ze niet, maar ik hoorde het wel. Ik had een familielid gevraagd of ze mij zou kunnen helpen met het vinden van een stageplek, het liefst iets binnen de (forensische) psychologie. Ze fronste, wat ze nooit deed, terwijl ze met een hand door het h...

Sinds kort maak ik foto’s van roze dingen. Tot nu toe heb ik al een vergeten po op een parkeerterrein, een keukensponsje naast het bejaardentehuis en een hoopje vuilniszakken op een Brusselse stoep. Zulke mooie of bijzondere foto’s zijn het niet, maar hoe langer ik zoek naar roze objecten, hoe meer ik ze begin te waarderen. Zoveel roze ...

Hij zit in het raamkozijn. Eén been bungelt naar buiten. Grote ogen en die bekende rood met donkerblauwe streepjesbroek. Zevenendertig maar technisch gezien nog steeds student. Hij begroet me en neemt een houterige hijs van zijn sigaret. De beweging ziet er niet zo soepeltjes uit en ik vraag me af hoe laat hij vandaag is opgestaan. Het is inmiddels...

Mijn dertiende verjaardag ging gepaard met veel tranen. Het was mijn eerste 15e april op de middelbare school en alles was anders; minder verjaardagskaarten, felicitaties via Facebook en niet meer met je traktatie de klassen rond. Het is vast omdat ik zo’n goede jeugd heb gehad, want ik vond blijkbaar dat ik het me kon veroorloven om dramatis...

Een meisje met wie ik ooit toneelles had, droeg altijd een notitieboekje en een pen bij zich. “Voor als ik ooit Hans Teeuwen tegenkom”, dan kon ze hem om een handtekening vragen. In de jaren dat ze fan was en dus dat boekje bij zich droeg was ze hem nog nooit tegengekomen, maar toch, je kon niet zeker genoeg zijn. Dit sprak me wel aa...

Sinds kort maak ik foto’s van vergeten dingen. Tot nu toe heb ik al een volle smoothiebeker in een raamkozijn, een roze bh-bandje op de stoep en drie sneetjes brood naast een bejaardentehuis vastgelegd. Zulke mooie of bijzondere foto’s zijn het niet, maar het doet me goed te weten dat deze objecten in ieder geval nog één keertje wat aan...