cato

“Catoosje, als het leven van een volwassene er zó uitziet, dan hoeft het van mij niet hoor.” Ik belde met een vriendin die voor haar stage in Wenen zat. Haar week bestond uit vijf vaste werkdagen van negen tot vijf en regelmatige oppasafspraken bij de buurkinderen. “Ik sta op, drink koffie, ga naar mijn werk, kom terug, doe wat yo...

Ik heb een tussenjaar genomen en ben weer bij de ouders in Amsterdam ingetrokken. Het originele plan was een master Forensische Psychologie in Maastricht, maar dat moet nog even wachten. Eerst ervaring opdoen, beter worden, zeker weten of dit is wat ik wil.   Om deze reden had ik laatst een sollicitatiegesprek voor een baan als ‘groep...

Het was rustig op mijn werk, dus ik had mijn boek opengeslagen. Narziss en Goldmund van Hermann Hesse. Normaal duik ik niet zo snel in de Duitse jarendertigliteratuur, maar na de opmerking van een vriend (“ik identificeer me zó met de hoofdpersoon, volgens mij ben ik ook zo’n sloerie”) had ik me aan de eerste bladzijde gewaagd &nd...

Het is zo stil. Dit is de eerste keer dat ik de klok kan horen tikken. Mijn bloedverwanten zijn op vakantie en ik probeer te wennen aan de geluiden in mijn ouderlijk huis. Ik kan maar beter goed wennen, want komend jaar woon ik weer hier. Dag Maastricht. Terug naar de ‘a’. De ‘a’ van Amsterdam (en van ‘af’). &nbs...

Soms stel ik me wel eens voor hoe het zou zijn om een dood lichaam te vinden. Niet dat ik dat nou zo graag wil, integendeel zelfs, maar als toekomstig forensisch psycholoog is het natuurlijk wel handig als je een beetje weet hoe je met dat soort dingen om moet gaan. Een lichaam vinden zal namelijk niet hetzelfde zijn als afscheid nemen van een groo...

Op mijn veertiende gaf mijn moeder mij een hartje van steen. In die tijd was ik ontzettend angstig, en het hartje was bedoeld als een soort mascotte: een klein object dat ik in mijn zak kon stoppen en vast kon grijpen als ik even niet meer helder kon nadenken. Mijn grootste angst was de dood. Niet mijn eigen dood, maar die van anderen. Alleen al he...

Lieve Wammes, laatst kruisten onze paden, heel vluchtig, buiten de bekende grenzen van ons emailcontact. Toen ik je groette keek je verward mijn kant op, en ik kreeg een vluchtige ‘hoi’ terug. Prima dacht ik, zo begroeten collega’s elkaar blijkbaar in het dagelijks leven. Echter (“Cato, wil je nooit meer het woord ‘ech...

Toen ik begon te studeren in Maastricht voelde het soms alsof ik nog met één been in Amsterdam stond, en met het andere been voorzichtig de wijde wereld aan het verkennen was. Hier kwam op een gegeven moment verandering in. Langzaam rukte ik me los van mijn geboortestad, mijn afhankelijkheid en mijn eerste vriendje, en sloot me voorzichtig aan bij ...

“Ik weet niet wat ik met je aan moet, Cato, want eigenlijk kan je nog helemaal niks.” Dit zei ze niet, maar ik hoorde het wel. Ik had een familielid gevraagd of ze mij zou kunnen helpen met het vinden van een stageplek, het liefst iets binnen de (forensische) psychologie. Ze fronste, wat ze nooit deed, terwijl ze met een hand door het h...

Sinds kort maak ik foto’s van roze dingen. Tot nu toe heb ik al een vergeten po op een parkeerterrein, een keukensponsje naast het bejaardentehuis en een hoopje vuilniszakken op een Brusselse stoep. Zulke mooie of bijzondere foto’s zijn het niet, maar hoe langer ik zoek naar roze objecten, hoe meer ik ze begin te waarderen. Zoveel roze ...