Entries for 'anna'

In de bundel ‘Het is wit en staat in de weg’ werd in 2015 een selectie van mijn columns gepubliceerd. In de jaren daarvoor had ik wekelijks mijn ervaringen als coassistent gedeeld op de achterpagina van Observant. Van avonturen op de operatiekamer, zoekgeraakte patiënten tot de eerste confrontaties met terminaal zieken. Hoe bont en vers...

“Het is niet de eerste keer dat je dit doet, toch?” Er zijn weinig vragen die je als coassistent zó tegenstaan. Al helemaal als het inderdaad de eerste keer is dat je ècht iemand hecht – het oefenen op de varkenspoot tijdens een practicum daargelaten. En als je hand met de naald boven de arm van de patiënt al een beetje trilde, is...

Ik sta ergens aan een bar en hoor achter me de naam van een voor mij heel bekend ziekenhuis vallen. Flarden van het gesprek dringen door: “Met mijn vader… bij de uroloog… zakelijk…nog geen zeven minuten… zo weer buiten!”, sputtert een enigszins geagiteerde vrouwenstem. Een zwaardere mannenstem spreekt wat sus...

Mijn vader werkte vroeger, voor hij ging studeren, als olifantentrainer in het circus. Jaren later vertelde hij mij en mijn broertje elke avond voor het slapengaan over zijn belevenissen. Over die keer dat alle olifanten ontsnapt waren en hij ze moest vangen, en die andere keer toen hij onverwachts werd aangevallen en verwond door een scherpe slagt...

Het is druk op de gesloten psychiatrische afdeling en zodoende wordt mij gevraagd of ik een patiënt wil begeleiden naar zijn MRI-scan in een ander deel van het ziekenhuis. “Hij kan niks zeggen, maar begrijpt alles hoor”, licht een verpleger toe wanneer ik kennis maak met de man. Vriendelijk glimlachend en zonder verder ook maar een...

De geur in de gymzaal roept herinneringen aan de kleuterschool op. Maar in plaats van een horde stuiterende kleuters in ondergoed, komt hier een lusteloze groep psychiatrische patiënten voor de wekelijkse sessie bewegingstherapie. De therapeute geeft aanwijzingen voor het opzetten van de verschillende onderdelen. Een springtouw hier, een ba...

“Zo wil ik het”, zeg ik, en laat haar een uitgeprint plaatje zien. “Meid, dat kan jouw haar écht niet hebben”, antwoordt ze met een snelle blik op mijn zorgvuldige voorbereiding. “Maar kijk, die haarlijn loopt mooi schuin hier…”, wijs ik aan op het papier. “Veelgemaakte fout”, onderbreek...

In een donkere kamer in een ver hoekje van het ziekenhuis, waar de verf van de muren afbladdert en een druppende kraan onheilspellend op de achtergrond klinkt, staat een apparaat ter grootte van een flinke auto. Twee verplegers in grijze uniformen en met een grimmige uitdrukking op hun gezicht rijden een ziekenhuisbed naar binnen. De verwarde patië...

De laatste twee weken van mijn coschap mag ik zelfstandig patiënten ‘zien’ op de polikliniek. Na intake en lichamelijk onderzoek volgt de zogenaamde ‘supervisie’, waarbij ik mijn bevindingen rapporteer aan één van de artsen. Als co’s onder elkaar wordt er ’s ochtends vroeg in de wandelgangen al gefluisterd: &ldqu...

In het weekend is het ziekenhuis een vreemde plek. De hal krioelt normaal van de bezoekers, maar is deze zondag donker en doodstil. Een enkele witte jas snelt voorbij en springt vlug een lift in. Hoewel alles ogenschijnlijk op een lager pitje staat, wordt er achter de schermen gewoon hard doorgewerkt. Zo wordt er bij een patiënt een spoedprocedure...