Entries for 'cato'

Op een koele woensdagavond werk ik aan de Veemkade in Amsterdam snel een broodje naar binnen, in afwachting van mijn eerste echte handpan concert. Twee jongens uit Duitsland zijn door Europa aan het toeren met “hét muziekinstrument van de 21e eeuw” (aldus de beschrijving), en ik had besloten een kijkje te gaan nemen. Een kaartje kopen w...

Lieve Wammes, laatst kruisten onze paden, heel vluchtig, buiten de bekende grenzen van ons emailcontact. Toen ik je groette keek je verward mijn kant op, en ik kreeg een vluchtige ‘hoi’ terug. Prima dacht ik, zo begroeten collega’s elkaar blijkbaar in het dagelijks leven. Echter (“Cato, wil je nooit meer het woord ‘ech...

Op de middelbare school had ik een beetje een ‘giftig’ vriendinnengroepje. We waren alle vier wel leuke meiden met een lieve glimlach en een redelijk IQ, maar al dat oestrogeen samen in één ruimte was me soms een beetje te veel. Zo werd er bijvoorbeeld een hele middag beledigd gezwegen wanneer twee van ons dezelfde trui hadden gekocht o...

Als kind dacht ik: hoe ouder ik word, hoe meer ik zal begrijpen van de wereld. Maar het klopte niet. Ik ben nu 21, en ik vind steeds vaker dingen onbegrijpelijk. Hoe meer jaren er op mijn teller staan, des te meer verschillende meningen ik heb moeten aanhoren, analyseren en bedenken of ik ze begreep of niet. Vaak begreep ik ze, maar soms ook niet. ...

Mijn semester in Australië verloopt een beetje zoals het nummer Vikingman van het gitaristenduo Rodrigo y Gabriela. Het begint zoemend, zoekend naar de juiste toon. Als een radioknopje dat langzaam richting de goede frequentie draait. Dat was ik, in de lucht, een paar weken geleden. Slaperig in het zoemende vliegtuig, ergens tussen China en Sydney,...

Glas breekt meestal niet meteen. Ik had het gezien in Fightclub. Wanneer je tegen een venster trapt spat het niet onmiddellijk uiteen, maar verspreiden de barstjes zich over het oppervlak zonder een fatale breuk te veroorzaken. In een momentopname, net als een baby die je geschrokken aankijkt voordat hij begint te huilen. Nog even je adem inhouden,...

Er wordt vaak gezegd dat deze jonge generatie, mijn generatie, ontzettend oud gaat worden. Nieuwe medicijnen zullen ons weinig kans geven om er nog vroeg tussenuit te piepen en energieker dan ooit zullen wij de honderd passeren. Maar wat nou als dit niet waar is? Stel dat we allemaal op ons 45e sterven omdat we de energie die je normaal over e...

“Hallo! Ja? Hallo. Ja, dat zegt men als er gecommuniceerd wordt hè? Ik zit in de trein. Hallo? Kun je wat zachter praten, je tettert zo. Laat me even aan het woord. Ja. Ik heb haar net op de trein gezet. Nou wat wil je, ik heb het treinkaartje vijf keer in d’r hand gedrukt, maar toch heeft ze het voor elkaar gekregen om ‘m thuis t...

Toen ik een jaar of tien was speelde ik elke week bij mijn vriendinnetje Anneke. Op een dag, toen ik bij haar thuis even naar het toilet was geweest, viel mijn oog op de tv in de woonkamer. Haar vader was een oude Japanse film aan het kijken. Gefascineerd keek ik mee over zijn schouder terwijl hij de film voor mij samenvatte. Het was een liefdesdra...

Ik heb een ontzettend moeilijke jeugd gehad. Jarenlang hebben mijn ouders mijn identiteit ontkend en me mijn ware ambities ontnomen. Maar op mijn achttiende pikte ik het niet langer: ik zou géén actrice worden. Het begon al voor mijn geboorte. Als onvolmaakte embryo figureerde ik in de televisieserie Fort Alpha, verstopt onder mijn moeders blous...