Soms gebeuren er dingen in het hoger onderwijs die mij inspireren. Waarvan je denkt: waarom zijn we er hier niet opgekomen? In Maastricht! Hadden ze hier geen tijd om een goed idee te bedenken? Was het weer van haast je rep je, druk druk druk, er moet weer een brandje worden geblust? Hadden de bestuurders weer iets anders te doen dan besturen?
Neem nou Us Jungske. Het hele land is in vuur en vlam voor Willem-A en Maxima, iedereen heeft het over het koningslied - waarom trouwens niet gewoon in zee met Hazes, Zij Gelooft In Mij? Helemaal de smaak van WA en iedereen kan het nu al meekwelen. We hoeven er alleen maar Wij Gelov’n In Hem van te maken -. Maar Us Jungske moet nu in de hoedanigheid van zijn bijbaan als senator aan iedereen uitleggen dat-ie geen eed op de nieuwe koning gaat zweren of zoiets, wegens republikein. Mag allemaal, maar het interfereert wel enorm met ‘t werk als UM-bestuurder, nietwaar? En dat is niet het enige waar hij het druk mee heeft, er is ook al verkeerde genderbeeldvorming gesignaleerd. Bij NRC Handelsblad denken ze namelijk dat André eigenlijk Andrée is, ze hebben hem tot vrouw gebombardeerd, senator Postema was ineens een ze, dus nu reist ’t Jungske stad en land af om zijn onmiskenbaar mannelijke fysiek te presenteren. Druk druk druk.
Zijn collega’s hebben dat laatste probleempje dan weer niet, ook bij de decanen is nooit enige gendertwijfel aan de orde geweest voor zover wij weten, toch? Nee, ech nie, nou ja, Berny J. ligt onder auto’s maar een mannelijke hobby bij een dame is best toegestaan; de rest doet alleen brave dingen en al het andere willen we niet weten, kortom: nee. Maar tijdrovende nevenbeslommeringen hebben ze weer wel, zeker de twee overige heren in ons College. Zo is onze rector dezer dagen druk met te communiceren dat hij en zijn collega’s het hélemaal eens zijn ook al beweren ze allemaal iets anders, en dat hij zijn bestuurlijke toekomst vol vertrouwen tegemoet ziet. Hij zit nog vol plannen en die gaat hij ook allemaal met ons delen; vervolgens zien we wel wat er van terecht komt, hij is tegenwoordig erg zen dus dat betekent dat het goed is als het lukt en ook goed als het niet lukt. Hij is over de zestig, dan mag dat.
En dan de voorzitter! Ook die komt aan zijn echte werk niet meer toe. Zit nu dag en nacht in het ziekenhuis pleisters te plakken op gekneusde zielen. De hele top daar voelt zich enorm op de pik getrapt – ik zeg het maar zoals het is – door onze energieke toezichthouder Veenhof. Want die heeft ze alle hoeken van de kamer laten zien hè! En bij het ziekenhuis houden ze dat orgaan liever ongeschonden, bij de top bedoel ik, die zijn het liefst baas over de eigen organen en neem ze dat eens kwalijk, dokters onder elkaar.
Goed, terug naar het begin, want waardoor was ik nu precies geïnspireerd? Ik zal het u vertellen. Ik was laatst op – ahum - werkbezoek in Amsterdam en las daar in Folia Magazine, dat is van de universiteit en de hogeschool samen, dat een van de afdelingen een e-mailverbod voor het weekend heeft afgekondigd. Vanaf vrijdagavond mag geen student en geen docent nog een mailtje verzenden. Een gouden idee. Geen zeikerige mailtjes met opdrachten, en al helemaal geen ‘Yo man, wanneer krijg ik mijn cijfer voor dat tentamen’-vragen aan de docenten. Verdient navolging, ook hier, op de Berg. Geen enkel mailtje meer van die kant, liefst vanaf woensdagavond. Om te beginnen.
Albert Bergbroeder