De arts bij wie ik vandaag een poli meekijk, is een boom van een kerel die ver boven me uit torent - ondanks mijn eigen 1,79m. plus hakken. Maar wanneer we plaatsnemen op onze stoelen achter het bureau, heb ik opeens zicht op zijn kruin. Hij wil, zegt hij tussen twee patiënten door, dat mensen zich in zijn spreekkamer op hun gemak voelen. Dat gaat niet als ze tijdens het gesprek hun hoofd in hun nek moeten leggen om de dokter aan te kijken. En dus stelt hij expres zijn stoel zo in dat hij degene is die op moet kijken.
Ik ben onder de indruk, want hoewel in de geneeskunde communicatie altijd een belangrijke rol speelt, lijken sommige artsen er bewuster mee om te gaan dan anderen. Ik neem me voor bij het volgende consult mijn eigen non-verbale communicatie eens onder de loep te nemen.
Het blijkt een vrij standaard consult te zijn: een jongetje waarvan de amandelen geknipt moeten worden. “Hij mag ‘s middags al weer naar huis als alles…” vertelt de arts aan de moeder, en mijn gedachten dwalen even af. Dan kruist mijn blik die van het knulletje, dat ongemakkelijk zit te wiebelen op zijn stoel. Ik geef hem een knipoog, en er verschijnt een klein lachje op zijn gezicht. Met een schuin oog kijk ik naar de arts, die nog druk bezig is met de uitleg over de procedure. Ik besluit het er op te wagen en trek een gekke bek naar het jochie. Hij grijnst, werpt even een blik op zijn moeder en draait zijn ogen dan scheel naar zijn neus. Daarna kijkt hij me verwachtingsvol aan: het is duidelijk dat ik weer aan de beurt ben. Ik steek mijn tong naar hem uit en hij proest het uit van plezier.
De dokter en de moeder draaien zich verbaasd naar ons om. Net op tijd weet ik mijn tong binnenboord te halen en weer een serieus gezicht op te zetten. Het jongetje blijft nog even giechelen; een paar minuten later verlaat hij vrolijk de spreekkamer.
Ook de coassistent kan dat, een beetje non-verbale communicatie.
Anna Verhulst