Grootste misvatting over Mathieu Segers. Dat ik een gladde prater ben, iemand die niet meent wat-ie zegt. Maar dat klopt niet. Ik vind het juist heel moeilijk om een verhaal te houden waar ik niet achter sta. Terwijl dat handig kan zijn als je iets gedaan wilt krijgen. Ik ben wel een makkelijke prater, ik hou ervan, maar het moet wel ergens over gaan. Net als vroeger aan de keukentafel, waar ik met mijn ouders en twee broertjes discussieerde over de maatschappij en de politiek.
Studiebol of losbol op de middelbare school? Een studiebol, maar niet in alle vakken. Ik was goed in maatschappijleer, in Nederlands en toen al zeer geïnteresseerd in literatuur. Ik trok op met de vlotte jongens en had altijd vrienden om me heen. Ik was best braaf maar kon ook principieel zijn. Het Sint Maartenscollege, dichtbij het station waar veel drugs en pillen rondgingen, kwam je op zeker moment niet meer in zonder pasje. Dat vond ik niet kunnen voor een school. Ik heb toen pasjes ingezameld, aan een touw geregen en aan de deur van de conrector gehangen. Ze hebben nooit geweten wie het heeft gedaan.
Maastricht of Amersfoort? Maastricht. Meer allure, meer geschiedenis, van alles meer eigenlijk. Ik ben er geboren en opgegroeid, maar op m’n achttiende wilde ik weg. Ik ben gaan studeren in Nijmegen, heb daarna op de ministeries van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en van Financiën gewerkt. Later kreeg ik een baan in Utrecht, als hoofddocent. We woonden toen in Amersfoort, in de oude binnenstad, waar we het altijd heerlijk hebben gehad. Ik was niet van plan om naar Maastricht terug te keren, maar het hoogleraarschap aan de UM gecombineerd met UCM-dean vond ik een buitenkans.
Ik ben dol op oud-Griekse voornamen. Je doelt op de namen van mijn kinderen? Ja, ik hou van klassieke namen, ze hebben iets universeels, je komt ze in heel Europa en de rest van de wereld tegen. We hadden eerst Sofia, daarom zochten we voor onze zoon ook een korte naam met een O. Het werd Orfeo, naar de opera van Monteverdi. En toen kwam Gloria voor onze tweede dochter ook al snel bovendrijven.
IJdel op een schaal van 1 tot 10. Ik zou mezelf een 7,5 geven. Ik hou van mooie kleding en vind stijl belangrijk. Toch ben ik vooral ijdel als het om taal gaat. Als ik een interview geef voor NRC maakt het me uiteindelijk niet zoveel uit hoe ik op de foto sta. Wel probeer ik m’n boodschap stijlvol te verwoorden, met treffende metaforen, als dat kan. Mijn leraar Nederlands zei het al: het gaat er niet alleen om wat je zegt maar ook hoe. Al moet de stijl niet belangrijker worden dan de inhoud.
Verlegen of zelfverzekerd? Ik ben van nature best verlegen, maar als je merkt dat je ergens goed in bent, laat je je verlegenheid geleidelijk achter je. Toch kan die ineens de kop opsteken, vaak als ik iets moet uitdragen waar ik niet helemaal achter sta. In mijn werk voor de WRR (Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid, red.) kan dat gebeuren als bewindslieden naar pasklaar advies vragen. Ik ben iemand die houvast zoekt in de inhoud. Valt die weg, dan kom ik op drijfzand terecht. Ik twijfel ook regelmatig aan mezelf. Dan vraag ik me af of mijn werk ertoe doet, voor mezelf maar ook voor anderen. Zo niet, dan moet er iets gebeuren. Ik laat me in die beslissingen, ook in het algemeen trouwens, sterk leiden door mijn gevoel. Ooit nam ik ontslag bij het ministerie van Financiën om te promoveren. Snapte niemand, maar het voelde wel goed.
In conflicten ga ik er met gestrekt been in. Ik ben lang conflictmijdend, maar als grenzen steeds worden overschreden, dan ga ik de confrontatie aan. Op het voetbalveld was ik verdedigende middenvelder, ofwel voorstopper. Die moet de spits van de tegenstander uitschakelen, dus iets van agressie is wel handig. Ik was een beperkte voetballer, maar op basis van inzet en omdat ik kon praten met de scheids, werd ik op zeker moment aanvoerder.
Lijfboek? De Tijgerkat van Giuseppe Tomasi di Lampedusa. Dat draait om de spanning tussen traditie en verandering, oud en nieuw: ‘Als we willen dat alles blijft zoals het is, dient alles te veranderen.’ In de Nederlandse literatuur kies ik voor Pier en Oceaan, van Oek de Jong. Een prachtige en herkenbare bildungsroman over een opgroeiende jongen die gaat studeren, die oog heeft voor zijn omgeving, breed geïnteresseerd is. Beide boeken hebben, op hun geheel eigen manier, uiteraard een superieure stijl.
Als leidinggevende hou ik van pop-gesprekken. Ik vind het leuker dan ik dacht om mee te denken over persoonlijke ontwikkelingsplannen van medewerkers. Je kunt ze lezen als een roman, en dan verruimen ze je wereld. In zo’n gesprek moet je je verplaatsen in de ander, en daar leer je altijd van. Het is ook een geschikt moment om te zoeken naar wederzijds vertrouwen, wat een spannend gesprek kan opleveren. Dat vind ik zinvoller dan alles vastleggen in bureaucratie, daarmee verdwijnt de ziel uit de academie. Ik ben een leidinggevende die mensen maximale vrijheid probeert te geven om zich te ontplooien. Dat moet aan de hele UM het uitgangspunt zijn, vind ik.
Ik voel me thuis op een podium. Ik sta daar ambivalent tegenover. Wat ik fijn vind, zijn uitnodigingen om te spreken naar aanleiding van mijn werk, van mijn columns bijvoorbeeld in De Groene en Het Financieele Dagblad. Maar ik ben zeer selectief in verzoeken van talkshows. Daar zit je in de eerste plaats als persoon en dan moet je ook een mening hebben over het laatste optreden van Gordon. Over een profiel door het tv-programma Tegenlicht heb ik even getwijfeld, maar toch gedaan. Net als een Klokhuis-uitzending over Europa. Dat vind ik echt belangrijk.