Een journalist is nieuwsgierig en wil graag het naadje van de kous weten. Niets is zo frustrerend als deuren die gesloten blijven en mensen die niet willen praten. Ik noem een paar recente voorbeelden: de universiteitsraad stuurt zijn voorzitter Jonathan van Tilburg weg, maar wil niet zeggen waarom. De woordvoerder van het college van bestuur weigert zelfs zoiets onschuldigs te vertellen als het tijdstip waarop de UM de Rambam-banden gaat bekijken (Observant mag, ondanks herhaaldelijk verzoek, niet mee), laat staan dat we mogen weten wie in de delegatie zit. En afgelopen week begonnen twee commissievergaderingen van de universiteitsraad een half uur later in verband met een vertrouwelijk punt.
Dat half uur liep zelfs uit tot anderhalf uur bij de commissie Onderzoek en Onderwijs. Bij de commissie Strategie, die om negen uur begon en vanaf halftien openbaar zou zijn, ging de deur om 9.45 open. Reden was een vertrouwelijk bespreking van het profileringsfonds (de aangekondigde openbare bespreking in bijzijn van de SSC-directeur kwam daarmee te vervallen) waaruit onder andere de beurzen voor studentbestuurders worden betaald. De twee studentenpartijen Novum en Dope waren het onderling niet eens over bepaalde regels zo bleek uit openbare stukken, en blijkbaar gaan dan de deuren dicht.
Wat jammer nou: de standpunten van de studentenpartijen lijken vaak zoveel op elkaar, nu verschillen ze een keer van mening en mag niemand dat horen. Hoe kun je je dan als partij profileren? Het enige wat de wachtende journalisten op de gang meekregen, was dat de discussie stevig was en uitliep.
En dan het vertrek van de voorzitter van de universiteitsraad. De raadsleden houden de kaken op elkaar over het waarom. En ook de gewezen voorzitter zelf geeft deze week in Observant geen openheid van zaken. Het blijft bij: “Verschil van inzicht over de rol en invulling van het voorzitterschap, en de organisatie van de ondersteuning van de universiteitsraad.”
Het komt zelden voor in de geschiedenis van de UM dat een voorzitter van een democratisch gekozen orgaan naar huis wordt gestuurd. Dan moet er dus echt iets aan de hand zijn, zou je denken. Waarom zou je niet transparant zijn over die verschillen van inzicht? Een blik achter de schermen lijkt me met het oog op de naderende universitaire verkiezingen alleen maar verstandig. Het laat zien waar de U-raad voor staat en trekt misschien meer studenten en medewerkers naar de stembus.