In mijn tweede leven word ik… Actrice. Tijdens het gymnasium heb ik de vooropleiding gedaan op de Toneelacademie. Daar kreeg ik op zaterdag training. Ik was met zeventien jaar erg jong, ze adviseerden me iets meer levenservaring op te doen voordat ik zou auditeren. Ik ging psychologie studeren in Maastricht en daarna is het er nooit meer van gekomen. Ik houd ervan om in het openbaar te spreken, ook een soort acteren. Theater heb ik inmiddels uit mijn hoofd gezet. Mijn stembanden hebben een te grote opening waardoor ik vaker lucht moet happen. Bovendien heeft mijn stem iets krakerigs. Ik zit heel erg op mijn plaats hier aan de universiteit, ik houd van de wetenschap. Mocht ik opnieuw een studie kiezen, dan zou het nog meer datascience worden. Ik houd van cijfertjes. Ik was altijd al goed in wiskunde en statistiek. In mijn vrije tijd programmeer ik. In mijn onderzoekslijn probeer ik technologie te linken aan de zorg in verpleeghuizen: welke rol kunnen deze spelen in de kwaliteit van de zorg? Denk aan zorgrobots en ethische kwesties, maar ook aan zaken zoals text-mining, het analyseren van grote hoeveelheden tekst met behulp van technologie.
Heerlijk, dat Pippi Langkous-huis van mij. Absoluut niet, ik houd van een opgeruimd huis dat er picobello uit ziet. Ik heb al genoeg chaos in mijn hoofd.
Voor een dag zou ik willen ruilen met: Lieke Martens! Of mag het ook een man zijn? Dan Virgil van Dijk. Hij is een van de beste verdedigers ter wereld. Ik kijk niet veel televisie, maar als er voetbal op is, gaat ie aan. Onze zoon speelt voor een lokale voetbalclub, en hoewel hij pas zes is, zit hij bij de junioren onder de acht of negen. Ja, hij kan aardig voetballen. Zijn papa en ik zijn best streng, we vinden dat hij zich altijd voor de volle 100 procent moet inzetten. We proberen hem te leren dat het niet alleen om winnen gaat of om hoeveel goals hij heeft gescoord. ’t Is geen goedkope hobby [lacht], hij heeft weet ik hoeveel tenues. Zijn laatste is het nieuwe uittenue van Ajax. Maar goed, hij geeft niet zoveel om speelgoed, dus dat compenseert. Hij wil niets anders dan voetballen. Dan hoor ik ‘m alweer bij slecht weer met de bal in de gang: kedeng, tegen de muren.
Alle psychologen hebben een steekje los. Ik ben psychologie gaan studeren omdat het me leuk en interessant leek, bovendien zat er statistiek bij, waar ik erg van houd. Eigenlijk wilde ik geschiedenis én psychologie gaan studeren, of economie en psychologie, maar het was lastig te combineren met het probleemgestuurd onderwijs. Poeh, maar een steekje los? Ik denk dat ik een moeilijk persoon ben, ook voor mijn partner. Ik heb altijd vragen in mijn hoofd, een gedachtestroom die nooit stopt. Zie ik iets op televisie, dan kan ik daar uren over nadenken. Mijn vriend heeft het dan al honderd keer losgelaten, terwijl mijn hoofd overuren draait. Op feestjes kom ik mezelf nog weleens tegen. Dan wil ik tijdens een gesprek ergens op ingaan, maar bedenk ik me. Ze zullen vast denken: ‘Heb je haar weer met haar opmerkingen en vragen’, haha.
Verslaafd aan: Sporten, dat is mijn manier van ontspannen. We wonen dichtbij het bos, dus als het even kan, ga ik hardlopen of een crossfit workout doen. Ik houd het bij drie of vier keer per week, want ik moet ook tijd hebben voor mijn andere hobby: programmeren. Ik programmeer deels voor het werk, deels voor de fun. Onder de hashtag #TidyTuesday zet ik wekelijks een grafiek op mijn Twitteraccount, gebaseerd op een interessante of grappige dataset die wekelijks wordt vrijgegeven door een online gemeenschap [R for Data Science]. Laatst ging het over het botsen van vogels tegen de ramen van grote gebouwen, plastic afval in de wereld of beoordelingen van wijn. Mijn derde verslaving is Cola Light, ik drink zeker twee glazen per dag.
Wat ik gedaan heb als kind wat mijn eigen kinderen echt niet mogen. Ik ben vrij streng opgevoed. Onze zoon mag veel meer. Ons leven draait ook veel meer om dat van hem. Wij moesten vroeger mee naar het voetbalveld op zondag, of mijn zusje en ik dat nu leuk vonden of niet. Mijn ouders voetbalden, er was geen keuze. Ik denk dat mijn vriend en ik veel meer rekening houden met Neo. En ja, hij is verwend, maar hij moet er ook iets voor terug doen zodat hij ziet dat iedereen z’n steentje moet bijdragen: de plastic bakjes afdrogen die uit de vaatwasser komen, plinten afvegen met een Swiffer-doekje. En dan vindt hij dat hij “alles in huis” moet doen.
Belangrijk keerpunt in mijn leven: Het moederschap. Alles verandert. Het is het engste en ook het mooiste wat je kunt meemaken. De angst dat ik mijn kind zou kunnen verliezen, vreselijk. Ik zie ook altijd beren op de weg, ben bang dat hem iets overkomt. Neo is een voorzichtig kind, misschien wel iets te voorzichtig.
Vader- of moederskindje: Moederskindje. Ik lijk heel erg op mama, we hebben zelfs dezelfde stem. Mijn ogen zijn van mijn vader. Met mijn vader kan ik uren discussiëren, we zijn beiden heel eigenwijs. Een keer in de zoveel tijd botsen we enorm. Vroeger was het dan: ‘En nu houd je je mond’, maar dat hoef ik me nu niet meer te laten zeggen natuurlijk. Laatst zeiden we knipogend tegen elkaar: ‘We hebben al lang geen ruzie meer gemaakt, het wordt weer eens tijd’.
Grootste vooroordeel over wetenschappers: Dat je man moet zijn en wit. Een wetenschapper geeft sowieso niets om het uiterlijk, is het idee. Wie zich kleedt in een jurkje en oorbellen draagt, wordt minder serieus genomen. Dat gevoel heb ik. Mensen denken ook niet aan een wetenschapper als ze mij zien. Ze zijn zelfs verrast. ‘O, ik dacht dat je op het mbo zat’, hoorde ik vroeger vaker toen ik in de bus zat naar de universiteit. Onlangs nog op het voetbalveld: ‘Ik had niet gedacht dat je zo slim was’. Dat soort opmerkingen fascineert mij enorm; hoe ziet ‘slim zijn’ er dan überhaupt uit?
Fijne muziek: Ben Howard, maar ook Olafur Arnalds, een IJslandse muziekproducent. Voor mij moet muziek en de tekst betekenis hebben. Van Paul Simon kan ik ook enorm genieten. Mijn laatste concert, in maart, was van Haevn, een Nederlandse duo. Erg de moeite waard.