Gretha Thunburg is mijn idool. Waarom niet, ze heeft op jonge leeftijd al veel bereikt. Toen ik in 2019 begon met mijn PhD, verwachtte ik bij het Aachen-Maastricht Institute for Biobased Materials meer mensen zoals ik te treffen: met een hart voor duurzaamheid en passie voor werken aan een betere wereld voor morgen. Sommige collega’s zijn inderdaad zo, maar lang niet allemaal. Dus ging ik naar dit soort mensen op zoek buiten mijn werk. Maastricht heeft veel organisaties die zich inzetten voor duurzaamheid. Ik besloot me aan te sluiten bij Precious Plastic Maastricht. In oktober 2020 hebben we meegedaan aan de Young Plastic Pollution Challenge, een wedstrijd voor ideeën om plasticgebruik te verminderen, met ons project BioMaas. Wij willen afbreekbare wegwerpbekers en -kommen maken van afval, zoals sinaasappelschillen en koffiedrab. In januari hoorden we dat we hadden gewonnen. We hebben twee jaar om het prijzengeld van 50 duizend euro te besteden. De eerste kommen zijn al gemaakt. We willen ze gaan verkopen aan lokale restaurants. Er komt een hoop bij kijken om van een idee een bedrijf te maken. Gelukkig hebben we van de Young Plastic Pollution Challenge ook een business coach gekregen.
Favoriete gerecht? Paella, een klassiek Spaans gerecht. Hoe langer ik weg ben uit Spanje, hoe meer ik het mis. Ik ben naar België gekomen voor mijn masterscriptie bij het onderzoekscentrum VITO in Mol en woon nu ruim 1,5 jaar in Maastricht voor mijn PhD. Over een paar maanden gaan mijn vriend en ik samenwonen in Hasselt. Dat ligt precies tussen zijn en mijn werk in. Het bevalt me hier, ik zie mezelf niet snel terugkeren naar Spanje.
Wat wil je nooit meer meemaken? Ik heb twee jaar in Barcelona gewoond, een jaar om mijn bachelor af te ronden en een jaar om te werken. Ik had een paar tijdelijke baantjes; allemaal buiten mijn vakgebied, allemaal niet heel interessant. Ik moest steeds opnieuw beginnen, voelde me soms eenzaam. Daar komt bij dat Barcelona een heel dure stad is. Je betaalt zeshonderd euro huur voor een superkleine kamer zonder raam. Terwijl het gemiddelde salaris rond de 700-900 euro per maand ligt. Al je geld gaat daar aan op, lokale mensen kunnen het zich gewoon niet veroorloven, zoals in bijna iedere grote stad. Ik wil nooit meer in die positie zitten.
Cristina als kind. Ik was erg nieuwsgierig, creatief, ongeduldig en onrustig. Ik was altijd ergens op aan het klimmen, en dan viel ik er af en brak een been. Ik wilde toen al graag weten hoe de wereld in elkaar zit. Dat heeft me uiteindelijk naar de wetenschap getrokken. En een heel goede biologieleraar, die erg wijs en vriendelijk was. Maar ik ben ook dol op kunst maken. Ik schilder en teken en onlangs ben ik begonnen met het maken van sculpturen van klei.
Guilty pleasure? Taco’s. Ik kookte eerst altijd, maar sinds ik mijn vriend heb leren kennen, bestellen we uit gemakzucht vaker eten dan ik eigenlijk zou willen. Ik kook graag, maar niet als ik moe ben en weinig tijd heb. We proberen op zondag meteen een paar maaltijden voor de rest van de week te maken.
Ik moet harder werken dan mijn mannelijke collega’s. Tot nu toe niet, maar je ziet wel dat hoe verder je hogerop komt hoe minder vrouwen er zijn. Toen ik net aan mijn PhD begon, had ik een paar bijeenkomsten met mensen uit de industrie. Ik doe onderzoek naar een nieuwe methode om textiel te recyclen, met enzymen. Daar was ik de enige vrouw aan tafel, de anderen waren allemaal witte mannen van rond de 50-60. Een van hen maakte een grapje dat die hele eco-trend nu wel erg uit de hand aan het lopen was. Iedereen lachte, ik was gechoqueerd. Deze mensen zijn opgegroeid in het fossiele brandstoftijdperk. Ze zijn gewend te denken in termen van winst en niet aan de gevolgen voor het milieu en de maatschappij. Deze toplaag moet diverser worden, we moeten andere perspectieven aan tafel krijgen. Daarom heb ik besloten me verkiesbaar te stellen voor de faculteitsraad.
Als ik niet kan sporten word ik chagrijnig. Nee, helemaal niet. Als kind was ik heel actief. Ik wilde het liefst alle sporten uitproberen, maar dat ging niet, want we woonden in een klein dorpje en er was bijna niets. Nu vind ik het leuk om te klimmen en te fietsen, maar ik heb geen routine.
Het moeilijkste aan in het buitenland wonen. De taalbarrière. Ik kan niet zomaar met iemand die ik op straat tegenkom een gesprek beginnen. Gelukkig spreken de meeste mensen hier Engels, maar ik kan me in het Engels niet uitdrukken zoals ik dat in het Spaans kan. Ik ben Nederlands aan het leren. Even probeerde ik ook Duits te leren, omdat mijn vriend Duits is, maar dat werd te verwarrend. Het lijkt te veel op Nederlands, terwijl het tegelijkertijd heel anders is.
Droomvakantie? Voor mij gaat het niet zozeer om de plek waar je heen gaat, maar om de mindset die je op vakantie krijgt. Relaxter, gelukkiger. Ik heb best veel gereisd. Toen ik studeerde, werkte ik ernaast en ik spaarde om op reis te kunnen. Dat gevoel dat je krijgt als je met je zelfverdiende geld weg kan, is fantastisch. Ik heb het Noorderlicht gezien in Noorwegen, de woestijn in Jordanië en Israël en ben naar Cambodja gegaan. Ik denk wel dat corona het toerisme heeft veranderd. We waarderen meer wat er in onze eigen buurt is. Mijn eerstvolgende reis zal ook niet heel ver weg zijn, ik wil de rest van Nederland en de buurlanden eerst verkennen.
Met een teletijdmachine reis ik naar… de toekomst, een jaar of honderd vooruit. [Grinnikend] Om te kijken of we het gehaald hebben als mensheid.