Wie: Sterre Verweel, eerstejaars biomedische wetenschappen en Melissa Pennings, derdejaars gezondheidswetenschappen.
Vrijwilliger bij: het Ronald McDonald Huis, een logeerplek vlakbij het MUMC+ voor gezinnen met een kind in het ziekenhuis.
Hoe vaak: een dagdeel per week.
Een advertentie op de site van haar studentenvereniging Circumflex, bracht Melissa Pennings op het idee om vrijwilliger te worden bij het Ronald McDonald Huis. “Ik was al een tijdje op zoek naar iets nuttigs om te doen. Hier help je mensen terwijl ze door een moeilijke tijd gaan, dat vind ik mooi.” Sterre Verweel weet wat het is om een ziek familielid te hebben. “Mijn vader is ernstig ziek geweest. Mijn broertje en ik kregen toen les in het ziekenhuis, samen met de zieke kinderen. Het was fijn om zo dicht bij hem te kunnen zijn. Ik fiets vaak langs het Huis als ik op de uni moet zijn en ik wilde daar graag helpen.”
Ze begonnen allebei in september. Tijdens een dienst staan ze klaar om vragen te beantwoorden, kleine klusjes op te knappen, een luisterend oor te bieden en ouders in te schrijven. “Dan geven we ook een rondleiding – als mensen daar tenminste zin in hebben”, zegt Verweel. “Soms komen ze laat en heel gestrest aan, die willen dan alleen maar naar hun kamer en slapen.”
Je moet kunnen aanvoelen wanneer iemand behoefte heeft aan een gesprek, zeggen ze. “Vaak gebeurt het spontaan, als je bezig bent met een klusje”, vertelt Pennings. “Als ik mensen zelf heb ingeschreven, weet ik al wat er aan de hand is”, zegt Verweel. “Dan is het makkelijker om even te vragen hoe het gaat.”
Hoelang ouders blijven, wisselt. “Sommigen alleen de avond na een operatie, anderen maandenlang”, zegt Pennings. “Normaal gesproken wordt er regelmatig voor de gasten gekookt, dan leer je mensen wat beter kennen. Nu is het vrij rustig, de meeste gezinnen trekken zich terug op hun eigen kamer.”
Wat hebben de studenten geleerd van hun maanden in het Huis? Pennings: “Je komt in situaties die je normaal niet meemaakt, hoort dingen die je anders niet zou horen. Luisteren is ontzetten belangrijk, ook al is het maar voor even.” Verweel beaamt dat. “Vorige week was het lekker weer. Toen heb ik voor een gezin kussens op de stoelen op het dakterras gelegd, zodat ze even in de zon konden zitten. Daar waren ze zo blij mee. Een klein gebaar kan al verschil maken.”
Wie: Sarah Jenneskens, derdejaars Nederlands recht en Margot Huizing, vierdejaars European Law School.
Vrijwilliger bij: VluchtelingenWerk Nederland, een organisatie die de belangen van vluchtelingen en asielzoekers in Nederland behartigt.
Hoe vaak: 4-5 uur per week
Sinds maart 2020 gaan Sarah Jenneskens en Margot Huizing een keer per week naar het kantoor van VluchtelingenWerk Nederland aan de Hertogsingel. Hier wacht hen dozenvol papierwerk. Ze helpen vluchtelingen bij aanvragen van verblijfsvergunningen en gezinshereniging. “Ik heb me door dit werk pas goed gerealiseerd hoe lang de procedure is”, zegt Huizing. “Het is veel papierwerk en behoorlijk ingewikkeld.” “Je bent veel bezig met formulieren invullen”, beaamt Jenneskens.
Dat betekent niet dat het werk saai is. “Het contact met de mensen is het leukste”, zegt Huizing. “Het is fijn om te weten dat je iets voor hen kunt betekenen.” De studenten krijgen soms heel wat te horen. “Vooral als mensen gezinshereniging aanvragen, komen de persoonlijke verhalen boven”, zegt Jenneskens. Die zijn soms erg emotioneel, daar moet je mee leren omgaan, zeggen ze. “In het begin vond ik dat nog best lastig”, vertelt Huizing. “Je moet professioneel blijven, je kunt niet mee gaan huilen.”
Dat betekent niet dat ze niet meeleven. “Het is soms heel frustrerend, het duurt allemaal zo lang”, zegt Jenneskens. “En dan moeten mensen weer leges betalen, die zijn vrij hoog voor iemand met een laag inkomen.” “Je moet er echt achter aan zitten met de procedure”, zegt Huizing. “En aan de mensen uitleggen dat ze geduldig moeten zijn. Soms duurt het wel een jaar.”
De studenten studeren allebei rechten, wat van pas komt, maar niet noodzakelijk is voor het werk. “Je krijgt een basistraining en in het begin leer je van anderen”, zegt Huizing. Zij wil zich later in haar carrière ook voor vluchtelingen inzetten. “Misschien bij een NGO of bij UNHCR, de VN-vluchtelingenorganisatie.”