Ik open mijn ogen en kijk omhoog naar de buurjongen, die bezorgd vraagt of hij me kan helpen. Ik heb nog niet helemaal door wat er gebeurd is, maar ik weet wel dat ik op een fietspad lig en mijn enkel te veel pijn doet om zelf op te kunnen staan. Ik vraag hem aan te bellen bij het huis van mijn vader. Thank god, denk ik nog, dat het ongeluk hier gebeurde en niet ergens ver van huis. De scooter die me net omver tikte, komt terugrijden, de bestuurder vraagt of ik wel oké ben. Net nog sloeg ik af, ik dacht dat hij langzamer reed, hij zag mijn uitgestoken hand te laat en was al aan het inhalen. Domme pech.
Als ik na een moeizame weg eindelijk binnen op de bank zit, bellen we de huisartsenpost. Ben ik op mijn hoofd gevallen? Nee. Kan ik mijn tenen bewegen? Ja. Kan ik me het ongeluk herinneren? Ook ja. Heb ik echt geen bult op mijn hoofd? Nee. De conclusie van het gesprek was dat ik een paracetamol moest nemen, de enkel moest koelen. Bovenal was het advies: afwachten. Als het écht erger wordt, kun je de huisarts bellen. Nu hobbel ik op krukken (geleend van oma) door het huis. Werken gaat niet, naar Den Bosch reizen, waar ik elke week in opdracht schrijf, is ook ingewikkeld. Ik weet niet hoe lang ik moet wachten met lopen of wanneer ik weer kan fietsen, want het is Pinksterweekend en er heeft nog geen dokter naar mijn been gekeken. De huisartsenpost had het te druk, volgens mij. Ik werd met dertig kilometer per uur aangereden, maar het was niet dringend genoeg.
Twee weken geleden, toen ik mijn vinger kneusde door als een vogel tegen een glazen schuifdeur aan te lopen, belde ik mijn eigen huisarts. Het was een vrijdag. Ook zij vertelden me: als het maandag niet beter is, kunnen we kijken of het gebroken is. Gelukkig werd het toen wél beter, maar het voelde nog steeds alsof ik met een paracetamol werd weggewuifd. Ik snap dat de werkdruk hoog is, en dat er spoedgevallen zijn die voor moeten gaan. Maar pas een week na het ongeluk bij je huisarts terecht kunnen, is niet hoe het zou moeten zijn. Zelfs zonder bult op mijn hoofd.