Elke ochtend volgt ze dezelfde routine: ze drinkt een kopje koffie, verzorgt haar huid, en mediteert. Zo begint ze de dag “op een positieve manier”. Het helpt eerstejaars Global Studies Alina Timosenco tijdens de lockdown. De Moldavische studente staat voor een dilemma. Blijft ze in Maastricht, of gaat ze terug naar haar geboorteland? “Ik kan wel hier blijven. Maar wat krijg ik er momenteel voor terug?”

Pas een half jaar bezig, maar Giovanni Bava ziet al veel vooruitgang bij zichzelf. Zijn Engels is flink  verbeterd en hij blijkt gedisciplineerder dan hij dacht. Maar niet alles gaat van een leien dakje. Hij heeft concentratieproblemen. Het eerste contact met de studentenpsycholoog van de Universiteit Maastricht is al achter de rug.

Gitaar spelen, veel buitenlucht en afspreken met vrienden. Meghan Callender, eerstejaars Global Studies, probeert er het beste van te maken. Vooral samen eten is voor haar van levensbelang. Desnoods beeldbellend met haar lief die in Groningen woont.

Op illegale feesten is hij niet gesignaleerd, wel op Business Days. Nee, eerstejaars econometrist Cedric Pots (18) uit Maastricht zoekt nog geen baan, maar werpt graag een blik in de keuken van bedrijven. Ook heeft hij al aardig wat studenten ontmoet, maar nog geen hechte vriendschappen gesmeed.

“Wanneer ben je eigenlijk voor het laatst buiten geweest?” Toen de moeder van eerstejaars psychologie Maike Prenzyna haar dit vroeg, moest ze tot haar schrik bekennen dat het twee weken geleden was. “Weekdagen, weekenddagen, ochtend, middag, avond: alles lijkt op elkaar. Ik ga slapen als het donker is, maar dat is het wel zo’n beetje.” Toch zijn er ook lichtpuntjes: ze heeft een kamer én een nieuwe beste vriendin gevonden in Maastricht.

Het interview is bijna ten einde als eerstejaars gezondheidswetenschappen Hadeel (spreek uit als Adele op zijn Engels) Khawatmy zich laat ontvallen dat ze zeven (!) dagen per week studeert. “Ik slaap acht uur, ik zie mijn familie als we aan tafel gaan en de rest van de tijd besteed ik aan mijn studie.” Ook ‘s avonds, ook in het weekend.

“Ik hoor aan de manier waarop jij ‘yes’ zegt, dat je Nederlands bent,” merkt de Moldavische studente Alina Timosenco (19) op. Ze is net eerstejaars in Maastricht, maar het lukt haar al aardig om de verschillende internationals en ook Nederlanders te spotten. “In het begin dacht ik: ‘Hoe ga ik weten of iemand Nederlands is of niet?” Veel komt ze er in haar kring niet tegen. Ze doet Global Studies, een studie die razend populair is bij internationals, en woont in een internationaal huis. Maar dol op deze Nederlandse stad is ze zeker. “Maastricht voelt als mijn thuis.”

De Amerikaanse Meghan Callender was pas zestien toen ze voor een uitwisselingsjaar in Groningen terechtkwam. Een provincie waar geen heuvel te bekennen is, wel veel weilanden, koeien en water. Dus ja, het was even slikken; Callender is immers opgegroeid in Washington State, midden in de ruige natuur en omringd door hoge bergen. Toch was de omgeving het laatste waaraan ze moest wennen. De cultuur, de mensen, de manier van leven, het eten: alles was nieuw. Terugkijkend was het “een geweldige ervaring”, zegt ze. Zo geweldig dat ze vorig jaar terugging naar Groningen. Afgelopen september ‘daalde’ ze een paar honderd kilometer af, naar Maastricht.

Afgelopen zomer overleed zijn oma, “de beste kok van Italië”. Verdrietig, maar vastberaden verliet de Italiaanse Giovanni Bava zijn geboorteplaats Asti voor een studie economie & bedrijfseconomie in Maastricht. Zijn studio in Maastricht is het tweede huis waar hij ooit woonde.

Ze ging tijdens haar middelbareschooltijd, toen haar vader ernstig ziek werd, in therapie en dat leverde zoveel goeds op dat ze besloot zelf psychologie te gaan studeren. Maar klinisch psycholoog, dat ziet de Duitse Maike Prenzyna zichzelf niet worden. “Ik zou me alles veel te veel aantrekken.” De wetenschap lonkt wel, maar ze wil nu eerst haar draai vinden in Maastricht.

Hij leert altijd voor een tien, speelt op hoog niveau bij MVV, en wil van elk clubje of vereniging lid worden. De eerstejaars econometriestudent Cedric Pots, thuiswonend in Maastricht, moet soms worden afgeremd. Hij vindt zelf ook dat hij af en toe de lat te hoog legt.

Haar ouders schrokken toen ze hoorden dat hun dochter voor de studie gezondheidswetenschappen op kamers zou moeten. Dat doet niemand in Syrië, “iedereen woont thuis, zeker meisjes laten wij niet alleen”. Ook de rest van de familie zei via Skype: nee, niet doen. Maar sinds 31 augustus 2020 woont Hadeel Khawatmy (spreek uit als Adele op zijn Engels) in Maastricht. “Mijn vader zei uiteindelijk: dit is je droom, ik vertrouw je, je bent zelfstandig, ga maar.”