De Amerikaanse Meghan Callender was pas zestien toen ze voor een uitwisselingsjaar in Groningen terechtkwam. Een provincie waar geen heuvel te bekennen is, wel veel weilanden, koeien en water. Dus ja, het was even slikken; Callender is immers opgegroeid in Washington State, midden in de ruige natuur en omringd door hoge bergen. Toch was de omgeving het laatste waaraan ze moest wennen. De cultuur, de mensen, de manier van leven, het eten: alles was nieuw. Terugkijkend was het “een geweldige ervaring”, zegt ze. Zo geweldig dat ze vorig jaar terugging naar Groningen. Afgelopen september ‘daalde’ ze een paar honderd kilometer af, naar Maastricht.

Afgelopen zomer overleed zijn oma, “de beste kok van Italië”. Verdrietig, maar vastberaden verliet de Italiaanse Giovanni Bava zijn geboorteplaats Asti voor een studie economie & bedrijfseconomie in Maastricht. Zijn studio in Maastricht is het tweede huis waar hij ooit woonde.

Ze ging tijdens haar middelbareschooltijd, toen haar vader ernstig ziek werd, in therapie en dat leverde zoveel goeds op dat ze besloot zelf psychologie te gaan studeren. Maar klinisch psycholoog, dat ziet de Duitse Maike Prenzyna zichzelf niet worden. “Ik zou me alles veel te veel aantrekken.” De wetenschap lonkt wel, maar ze wil nu eerst haar draai vinden in Maastricht.

Hij leert altijd voor een tien, speelt op hoog niveau bij MVV, en wil van elk clubje of vereniging lid worden. De eerstejaars econometriestudent Cedric Pots, thuiswonend in Maastricht, moet soms worden afgeremd. Hij vindt zelf ook dat hij af en toe de lat te hoog legt.

Haar ouders schrokken toen ze hoorden dat hun dochter voor de studie gezondheidswetenschappen op kamers zou moeten. Dat doet niemand in Syrië, “iedereen woont thuis, zeker meisjes laten wij niet alleen”. Ook de rest van de familie zei via Skype: nee, niet doen. Maar sinds 31 augustus 2020 woont Hadeel Khawatmy (spreek uit als Adele op zijn Engels) in Maastricht. “Mijn vader zei uiteindelijk: dit is je droom, ik vertrouw je, je bent zelfstandig, ga maar.”