“Wanneer ben je eigenlijk voor het laatst buiten geweest?” Toen de moeder van eerstejaars psychologie Maike Prenzyna haar dit vroeg, moest ze tot haar schrik bekennen dat het twee weken geleden was. “Weekdagen, weekenddagen, ochtend, middag, avond: alles lijkt op elkaar. Ik ga slapen als het donker is, maar dat is het wel zo’n beetje.” Toch zijn er ook lichtpuntjes: ze heeft een kamer én een nieuwe beste vriendin gevonden in Maastricht.

Het interview is bijna ten einde als eerstejaars gezondheidswetenschappen Hadeel (spreek uit als Adele op zijn Engels) Khawatmy zich laat ontvallen dat ze zeven (!) dagen per week studeert. “Ik slaap acht uur, ik zie mijn familie als we aan tafel gaan en de rest van de tijd besteed ik aan mijn studie.” Ook ‘s avonds, ook in het weekend.

“Ik hoor aan de manier waarop jij ‘yes’ zegt, dat je Nederlands bent,” merkt de Moldavische studente Alina Timosenco (19) op. Ze is net eerstejaars in Maastricht, maar het lukt haar al aardig om de verschillende internationals en ook Nederlanders te spotten. “In het begin dacht ik: ‘Hoe ga ik weten of iemand Nederlands is of niet?” Veel komt ze er in haar kring niet tegen. Ze doet Global Studies, een studie die razend populair is bij internationals, en woont in een internationaal huis. Maar dol op deze Nederlandse stad is ze zeker. “Maastricht voelt als mijn thuis.”

De Amerikaanse Meghan Callender was pas zestien toen ze voor een uitwisselingsjaar in Groningen terechtkwam. Een provincie waar geen heuvel te bekennen is, wel veel weilanden, koeien en water. Dus ja, het was even slikken; Callender is immers opgegroeid in Washington State, midden in de ruige natuur en omringd door hoge bergen. Toch was de omgeving het laatste waaraan ze moest wennen. De cultuur, de mensen, de manier van leven, het eten: alles was nieuw. Terugkijkend was het “een geweldige ervaring”, zegt ze. Zo geweldig dat ze vorig jaar terugging naar Groningen. Afgelopen september ‘daalde’ ze een paar honderd kilometer af, naar Maastricht.

Afgelopen zomer overleed zijn oma, “de beste kok van Italië”. Verdrietig, maar vastberaden verliet de Italiaanse Giovanni Bava zijn geboorteplaats Asti voor een studie economie & bedrijfseconomie in Maastricht. Zijn studio in Maastricht is het tweede huis waar hij ooit woonde.

Ze ging tijdens haar middelbareschooltijd, toen haar vader ernstig ziek werd, in therapie en dat leverde zoveel goeds op dat ze besloot zelf psychologie te gaan studeren. Maar klinisch psycholoog, dat ziet de Duitse Maike Prenzyna zichzelf niet worden. “Ik zou me alles veel te veel aantrekken.” De wetenschap lonkt wel, maar ze wil nu eerst haar draai vinden in Maastricht.

Hij leert altijd voor een tien, speelt op hoog niveau bij MVV, en wil van elk clubje of vereniging lid worden. De eerstejaars econometriestudent Cedric Pots, thuiswonend in Maastricht, moet soms worden afgeremd. Hij vindt zelf ook dat hij af en toe de lat te hoog legt.

Haar ouders schrokken toen ze hoorden dat hun dochter voor de studie gezondheidswetenschappen op kamers zou moeten. Dat doet niemand in Syrië, “iedereen woont thuis, zeker meisjes laten wij niet alleen”. Ook de rest van de familie zei via Skype: nee, niet doen. Maar sinds 31 augustus 2020 woont Hadeel Khawatmy (spreek uit als Adele op zijn Engels) in Maastricht. “Mijn vader zei uiteindelijk: dit is je droom, ik vertrouw je, je bent zelfstandig, ga maar.”