Tien minuten fietsen vanuit het centrum en je bent in een andere wereld. Als Beth Sunderland in de tuin zit kijkt ze uit over een boomgaard en akkervelden, vanuit haar zolderkamer aan de andere kant van het huis ziet ze schapen grazen. “Zij zijn mijn wekker”, lacht ze.
De idyllische omgeving compenseert de kleine kamer, vindt ze. Hoe groot die precies is stond niet in het contract, maar een paar passen leert dat het ongeveer 8m2 is. “Ik ben wel gewend aan kleine kamers. In Perth, waar ik studeer, woon ik op de campus en daar zijn de kamers ook niet groot. Daarbij vind ik dat je als uitwisselingsstudent zo min mogelijk thuis moet zijn.”
De huisbaas als buurman
Ze had ook niet veel andere opties. “Ik had in april voor het eerst gekeken en toen waren er heel veel kamers beschikbaar. Komt wel goed, dacht ik, maar in juni waren er bijna geen meer over.” De andere mogelijkheden: België (“Ik wist niet of dat kon met mijn visum”) of een gedeelde kamer in het Guesthouse. “Dat gaat me te ver. Ik ben een heel sociaal persoon, maar ik wil wel een plek voor mezelf hebben, hoe klein ook.”
Haar huisgenoten kende ze al een beetje. “De huisbaas had ons elkaars telefoonnummer gegeven, dus we hadden al gepraat via een appgroep.” Nu koken, studeren, eten en lachen ze samen in hun grote keuken, de gezamenlijke ruimte van het huis. Enige nadeel: die deelt een muur met de huisbaas, die naast hen woont. “We zijn gewoon aan het kletsen, maar omdat we met z’n vijven zijn wordt het al snel lawaaierig en dan heeft hij er last van. Daar letten we nu op.” Het was even wennen om zo dicht bij de huisbaas te wonen, zegt ze. “Maar het maakt het ook persoonlijker en hij is heel aardig. Hij heeft me verteld waar ik een fiets kon kopen en als hij de post langsbrengt, komt zijn hond Icecream mee. Heel fijn, want ik mis mijn eigen honden.”
Niet van suiker
Maastricht was niet haar eerste keuze. “Ik dacht eerst aan Duitsland, maar de minor die ik wilde volgen is daar niet in het Engels. Ierland viel af omdat ik graag een andere taal wilde leren.” Ze lacht. “En dan kom ik in Maastricht terecht waar iedereen Engels spreekt. Ik kan een kop koffie bestellen en dankjewel zeggen in het Nederlands. Mijn huisgenootje heeft me ‘ik ben niet van suiker’ geleerd, toen ik door de regen moest fietsen. Ik heb een boek gekocht om te vertalen, ik dacht dat ik zo wat woorden en zinsstructuren kon oppikken.” Ze pakt Zielverstand van Wiel Kusters van haar nachtkastje. “Ik kocht dit omdat het grote marges had, daar kan ik aantekeningen in maken, maar toen vertelden mijn Nederlandse vrienden me dat het een poëzieboek is, met zelfverzonnen woorden. Ach ja, ik kan er nog steeds van leren.”
Affirmaties
De kamer is gemeubileerd dus het persoonlijke tintje moet van de aankleding komen. Sunderland heeft twee muren volgehangen, één met foto’s, de ander met posters en quotes. “Ik ben de koningin van affirmaties (positieve uitspraken die je voor jezelf herhaalt, wordt vaak gebruikt in meditaties, red.).” ‘Look at the stars, but remember that the spark is within you’ staat er op een en simpelweg ‘be fearless’ op een ander. Haar favoriet hangt onder de spiegel: ‘My existence isn’t about how attractive you find me’. “Die neem ik overal mee naar toe. Het herinnert me eraan dat het leuk is om mooi te zijn, maar niet belangrijk. Het is niet je taak in het leven om aantrekkelijk te zijn, het is je taak om goed te zijn voor anderen.”
Op de foto’s zien we haar feesten met vrienden en erop uittrekken met familie in de natuur rondom het plaatsje waar ze vandaan komt: Kununurra, in het noordwesten van Australië. “Een heel klein plaatsje, als ik vanuit Perth kom, moet ik nog drie uur rijden vanaf het dichtstbijzijnde vliegveld. We zijn met z’n vieren thuis, mijn vader is boer, mijn moeder kapelaan en mijn zus studeert geneeskunde. We praten niet per se veel, maar ik laat ze regelmatig weten dat ik nog leef.”
Hoofd kaalscheren
De foto’s printte ze meteen uit toen ze hier kwam. Grinnikend: “Ik heb tenslotte iedereen in de steek gelaten door hierheen te komen.” Dan serieuzer: “Wanneer je op een nieuwe plek bent, nieuwe mensen leert kennen, nieuwe dingen doet, is het makkelijk om te vergeten wie je gemeenschap is, waar je vandaan komt.”
Gelukkig kan ze gedurende haar tijd hier ook vrienden zien. “Wij mochten heel lang nergens naar toe vanwege corona, dus nu is iedere tweede persoon die je in Europa tegenkomt een Australiër. Ik ben van plan om een vriendin in Noorwegen op te zoeken en een paar vrienden komen misschien deze kant op.”
Een andere herinnering aan haar leven in Australië zijn de grote opvallende oorbellen op het kastje onder de muur met foto’s. “In Australië heb je op universiteiten de actie ‘Be brave and shave’. Mensen scheren hun hoofd kaal om geld op te halen voor de leukemiestichting. Vorig jaar dacht ik een paar uur voordat het evenement begon: waarom niet. Iedereen riep ‘wat?!?’, mijn haar was best wel lang. Ik heb in twee uur tijd zo’n 800 dollar opgehaald. Daarna heb ik de oorbellen gekocht om toch iets rondom mijn hoofd te hebben.”