“Toen ik hier kwam, wist ik niet wat ik zag: de universitaire gemeenschap is zo wit, heteroseksueel, cisgender en elitair,” vertelt Lilli DeJordy (21) uit de Verenigde Staten. Ze studeert aan het University College Maastricht (UCM) en richt zich met name op internationale relaties en genderstudies. “Ik was eerlijk gezegd erg teleurgesteld, want door de manier waarop de universiteit zich profileert - internationaal én trots daarop - had ik een heel diverse en inclusieve omgeving verwacht.” Omdat ze het tegendeel aantrof moet diversiteit en inclusie “absoluut prioriteit krijgen”.
Kijkend naar het curriculum ziet ze dat bijna elk blok aan het UCM een West-Europees perspectief heeft, zelfs een verplicht onderdeel als ‘Contemporary World History’. “Het gaat daarbij in grote lijnen over het reilen en zeilen van Europa en de invloed daarvan op de rest van de wereld”, concludeert ze. “Het zou Hedendaagse Europese Geschiedenis moeten heten.” Studenten die de staf erop wijzen dat bepaalde blokken het Eurocentrisme promoten en dat de literatuur vooral afkomstig is van cisgender, witte mannen uit de middenklasse, krijgen vaak weinig gehoor, aldus DeJordy.
Genderneutrale toiletten en studentenorganisaties zoals UM Pride en WeCare leveren volgens haar wel een belangrijke bijdrage als het gaat om inclusie, maar ze kan geen baanbrekende diversiteitsinitiatieven noemen van de universiteit zelf.
DeJordy zou ook meer ondersteuning willen voor internationale studenten, want ze mist een “directe communicatielijn tussen studenten en de universiteit”. Vooral niet-EU-studenten moeten vaak verschillende hindernissen nemen voor ze de juiste persoon bij bijvoorbeeld het Student Services Centre te pakken krijgen. Dit maakt het volgens haar “heel moeilijk om dingen voor elkaar te krijgen”.
Ainsley Shaw