Soms komt er stoom uit onze oren. Deze week was het weer raak. Een van mijn collega’s zat ronduit woest achter de computer. Een dieptepunt in mijn carrière, klonk het verontwaardigd. Wat was het geval: een artikel dat was opgestuurd voor correctie op feitelijke onjuistheden kwam rood terug. Voor wie er niet mee bekend is: het aantal rode track changes oversteeg de oorspronkelijke zwarte tekst. Ik heb het op deze plaats al vaker geschreven: sommige medewerkers en studenten vinden dat zij een betere journalist/schrijver zijn dan wij en voelen zich vrij om zonder enige terughoudendheid te schrappen of hele zinnen of alinea’s aan te passen, al naar gelang hun smaak. Dat is heel wat anders dan corrigeren op feitelijke onjuistheden: dan gaat het om fout(jes). In dit geval ging het om één onjuistheid (mijn collega had iets verkeerd begrepen) en een mineur puntje.
Respect
Ik heb nog niet zo heel lang geleden in een UM-document over omgangsvormen - ik weet even niet meer welke het was - gelezen dat we elkaars professionaliteit moeten respecteren. Dat hoort bij de normale omgang van collega’s onder elkaar. Maar blijkbaar is het voor sommigen nog een hele klus.
Nukkig
Een andere collega stuitte deze week op een wel bijzonder nukkig iemand. Waarom wilde Observant aandacht besteden aan de hoogoplopende discussie aan de faculteit Arts & Social Sciences? Onderwerp: is het onderwijs wel divers en inclusief genoeg? Journalisten zouden er alleen maar op uit zijn om mensen tegen elkaar uit te spelen, om te stoken in zaken die al weer achter de rug en dus oude koek zijn. Ook dit soort reacties komt iedere journalist op gezette tijden tegen. Er zit natuurlijk vaak een belang achter maar toch, het went nooit, iedere keer wordt immers je professionaliteit en in dit geval ook integriteit betwijfelt.
Gelukkig
Gelukkig merken we wekelijks dat niet iedereen zo denkt. Zoals de universitair docent die ons vraagt of wij een workshop ‘opinieartikel schrijven’ kunnen ontwikkelen voor zijn studenten. Hijzelf weet veel van internationale economie, maar als het gaat om het schrijven van een goed leesbaar opiniestuk, zegt hij grinnikend: “Ik doe maar wat.” En daarom roept hij liever professionals in.