Met een flinke tred loopt de achttienjarige Noortje van Maldegem door het Stadspark. In haar hand een blindenstok die af en toe op de grond tikt. Ze is net langs geweest bij Kaleido op Tapijn, de ‘internationale studentengemeenschap’. Haar INKOM-groepje is een beetje uit elkaar gevallen, zegt ze. Maar dat deert de Maastrichtse niet. Ze kiest haar eigen programma. “Misschien dat ik vanavond naar het Bonnefantenmuseum ga, naar Maastricht by Night.”
Van Maldegem is slechtziend. Met haar ogen is niets mis, vertelt ze openhartig, het beperkte zicht is het gevolg van een hersentumor op de kruising van haar oogzenuwen die ze al heeft sinds ze acht maanden is. Regelmatige chemobehandelingen houden de tumor onder controle. Haar stok – opvouwbaar en dus makkelijk mee te nemen in haar rugzak – heeft ze lang niet altijd in haar hand. “Alleen als het heel erg druk is, zoals afgelopen maandag op de openingsmarkt van de INKOM op Tapijn. Ik probeerde het zonder, maar het werd me iets te veel. De stok heeft vooral een signaalfunctie, zodat andere mensen weten dat ik slechtziend ben. Verder kan Van Maldegem alleen door de stad navigeren, loopt ze hard en fietst ze in haar uppie (“met helm en een hesje waarop staat dat ik slechtziend ben”). Voor dat onbegeleid fietsen heeft ze “lang moeten strijden”. Na vele pogingen om onder andere haar ouders te overtuigen, kreeg ze nog niet zo lang geleden groen licht na een glorieus afgerond intensief ‘verkeersexamen’. “Het is iets simpels, maar ik geniet er zo van om alleen een rondje te fietsen.”
Data Sciences and Artifical Intelligence gaat ze studeren, in Randwyck. En nee, dat is niet al jaren haar droomstudie. “Ik had altijd ruimte- en luchtvaarttechniek [in Delft, red.] op het oog, maar in de bovenbouw ontdekte ik hoe leuk informatica en programmeren zijn. Zo ben ik steeds meer richting Data Sciences gegaan. Daarbij was ook het probleemgestuurd onderwijs van de UM doorslaggevend.” Ze woont bij haar ouders in de binnenstad – “dat is heerlijk, ik hoef nu niet per se een kamer, heb de stress van het zoeken niet, ik kan me helemaal richten op mijn studie. Daar zal ik alle energie en tijd voor nodig hebben.”
Ze zal niet het hele jaar door college kunnen volgen tussen andere studiegenoten in. Grote groepen mensen brengen in de wintermaanden een grotere kans op virussen met zich mee. In coronatijd, toen ze nog op de middelbare school zat, zat ze maandenlang in quarantaine. Dat hoeft nu niet. Ze is dan ook vol lof over de hulp vanuit de faculteit. “Een van de extern gehuurde collegezalen beschikt over een ‘tolkenhokje’, een aparte ruimte. ‘Zou je daarin willen zitten?’, stelden ze voor. Natuurlijk! Ze nodigden me uit om te komen kijken, vroegen of ik een scherm wilde en hoe groot dat dan moest zijn.” Het voelt zéker niet alsof ze wordt ‘weggestopt’. “Het is dit of online thuiszitten in de winter. Nou, dan weet ik het wel.”
Wat het studentenleven betreft: ze overweegt te gaan rennen bij Uros, de studentenhardloopvereniging. Een lidmaatschap van een traditionele studentenvereniging is niet aan haar besteed. “Mijn mentoren zijn van KoKo, dat zou nog een optie kunnen zijn, maar ik denk het niet. Ik ben niet zo van de feestjes, ik drink geen alcohol. Prima als anderen dat doen, maar na het openingsfeest op de Markt, afgelopen maandag, had ik er wel weer genoeg van.”