Elke keer als ik wil douchen hebben mijn huisgenoten weer een verrassing voor me klaarliggen in het doucheputje. Elke keer mag ik weer dat hoopje haren uit het opvangrooster plukken, met wat geluk vergezeld van vettige shampooresten of zeepklonten. Zo’n passieve ‘I don’t give a fuck’-mentaliteit waar we allemaal de dupe van zijn. Ik heb besloten diezelfde verrassing ook achter te laten na mijn douchesessies. Niet iets om trots op te zijn, maar mijn geïrriteerde brein ziet geen andere oplossing. Als zij het niet doen, dan ik ook niet.
Het is diezelfde mentaliteit die ik terugzie in het corona-leven. Egoïstisch individualisme voert de boventoon in alle discussies. ‘’Als hij feestjes gaat geven, dan doe ik het ook!’’ ‘’Als andere mensen zich niet aan de regels houden, waarom zou ik het dan wel doen?’’ Met als hoofdrolspelers natuurlijk de hooligans van de corona-rellen. Dringend advies wordt aan de lopende band genegeerd. Continu het vingertje naar het kabinet (wat overigens deels terecht is), maar eigen verantwoordelijkheid is, in vergelijking tot het begin van de coronacrisis, ver te zoeken.
Wat is de juiste manier om hier mee om te gaan? Mensen aanspreken op hun acties? Vol de discussie aangaan? Of zelf het goede voorbeeld geven? Eén ding weet ik wel. Je eigen haren in het doucheputje laten liggen is in ieder geval niet de oplossing.
Stijn Engelen