De INKOM is dit jaar een beetje langs me heen gegaan. Geen opening op de Markt, geen sportfestijn en ook niet cultuur snuiven in bijvoorbeeld het Bonnefantenmuseum. Jammer. Ik was samen met een oud-collega druk bezig met onze summerschoolcursus Journalistiek en Effectief Schrijven. Ook erg leuk trouwens, we waren dit jaar ‘uitverkocht’ en het enthousiasme van de deelnemers was weer hartverwarmend.
Jaren tachtig
Gelukkig ging de rest van de redactie tijdens de INKOM op pad om onder andere portretjes van de nieuwkomers te maken. Wat me opviel tijdens het lezen? De meerderheid was al na een dag zijn mentorgroepje kwijt, of beter: er zelf uitgestapt. Nou haakte ik zelf ook al snel af tijdens de introductie van mijn alma mater (de Nijmeegse Radboud Universiteit). Ik had - het waren de jaren tachtig - geen zin in kinderachtige spelletjes en dook veel liever met een nieuwe (en inmiddels levenslange) vriendin de kroeg in.
Mentorgroepje
Mentorgroepje uit elkaar gevallen? Zat daar een verhaal in, klonk het deze maandagochtend tijdens de redactievergadering. Of is het van alle tijden dat nogal wat mentorgroepjes in recordtempo spontaan ontbinden? Ja, blijkt na wat rondvragen. Vooraf kunnen de eerstejaars aankruisen waar hun belangstelling naar uitgaat: een culturele Inkom, liever een feestweek of toch maar een sportieve introductie. Op basis daarvan komen ze bij gelijkgestemden terecht. Maar niets menselijks is de Maastrichtse eerstejaars vreemd: al snel vertrekt een deel van hen om zich aan te sluiten bij vrienden van de middelbare school, nieuwe huisgenoten en andere bekenden. Kortom: niets om je zorgen over te maken.
Rus
Een van de geïnterviewde eerstejaars op onze website komt uit Rusland. Het feit dat deze jongeman niet naar de oorlog met Oekraïne is gevraagd (Waar was je toen die uitbrak? Wat vind je van die oorlog, van Poetin? Ben je bang om te worden opgeroepen voor militaire dienst? Krijg je verwijten naar je hoofd in Nederland?) leverde deze maandag een hoop discussie op. “Dat had gemoeten”, klonk het stellig aan de redactietafel. “Je kunt niet om die oorlog heen. Aan een Oekraïner zou je het ook vragen. Hetzelfde geldt voor iemand uit Israël, Palestina, Soedan; de grote conflicten van dit moment.” Maar, luidde het verweer, het gaat hier om een ultrakort portretje van een eerstejaars student: wat ga je studeren, waarom kies je voor Maastricht, heb je makkelijk een kamer gevonden? Moet je die meteen met de oorlog en Poetin confronteren?” Tja, daar viel ook iets voor te zeggen, vond de meerderheid aan tafel. Ik voorop. Toch schoven we tijdens de discussie langzaam op naar de slotsom: zoiets mogen we niet onbesproken laten.
En wat te doen als de geïnterviewde geen antwoord wil geven als je de oorlog aansnijdt? Daarmee waren we snel klaar: je vraagt waarom niet, en dat schrijf je dan op.